Sunday 16 February 2014

Pocket photo frame



English below
Met twee kleine peutertjes om je heen rol je van het ene grappige moment in het andere. Heb je Daan net geleerd dat Bente één is en hij twee, zegt hij: ‘Is opa Baard dan al drie’? Lukt het Bente niet om over de leuning van de bank te klimmen, geeft Daan haar wel een zetje. Krijgt Bente van Daan een fictief kopje thee met de mededeling: ‘Nog wel een beetje heet hoor!’, gaat Bente blazen. Kortom, ik geniet  me suf. Dat was vorig jaar om deze tijd wel anders. Niet omdat die twee niet net zo lief waren, maar omdat ik enorm kwakkelde met m’n gezondheid. Terwijl ik longontsteking kreeg moest mijn moeder, mijn steun en toeverlaat, geopereerd worden. Ik kon er niet zo voor haar zijn als ik graag wilde, en daar baalde ik enorm van. Maar wel kon ik wat voor haar maken. Ik wist dat ze er tegenop zag en dat er maar één ding was dat haar in dat ziekenhuis zou kunnen opvrolijken, en dat waren natuurlijk haar kleinkinderen. En dus maakte ik een klein fotolijstje wat ze makkelijk mee kon nemen en overal in het zicht kon zetten, om haar door de moeilijke momenten heen te slepen.
Inmiddels gaat het weer goed met ons allemaal, en is oma weer iedere week hier om van de kleinkinderen te genieten. Destijds had ik geen puf om de foto’s hier te plaatsen. Nu gelukkig wel. Dus bij deze. Om me er even aan te herinneren hoe blij ik ben dat we allemaal weer helemaal gezond zijn en van elkaar kunnen genieten.
Papier van Eva&Anne, vintage knoopje van Ingthings, elastiekje van FlyingTiger

English
I’ve two toddlers around who make sure they keep me entertained all the time. When I taught Daan that Bente is one year old and he’s two, he said: ‘And is Grandpa Beard three already?’. When Bente couldn’t climb the couch, he just pushes her. When Daan gives Bente an imagery cup of tea and tells her: ‘It’s still hot’, she starts blowing. They are hilarious and I’m having a great time.  Last year in January I felt so different. I was ill more often than not, and to make it worse my mum ended up in hospital. I couldn’t take care of her like I wanted to and that made me really sad. I knew she was dreading surgery and the only thing that could cheer her up would be her grandkids. Therefore I made a little pocket photoframe to take with her. At the time, I was to tired to make a blogpost. So here it is. To remind me how lucky I am we are all healthy again.

Paper by Eva&Anne, vintage button via Ingthings, elastic cord via Tiger Stores

1 comment:

Stephanie said...

Wat fijn dat t weer goed gaat! En dat fotolijstje is erg lief!