Wat is herfst zonder bos?

Ik ben meer een strandmens dan een bosmens.  Ik vind bossen altijd zo nat en donker enzo. Ik functioneer niet zonder licht en kan graag ver kijken. Maar er zijn uitzonderingen. In de herfst moet ik minimaal één keer naar het bos voor een herfstwandeling. Ik wil paddenstoelen zien en herfstschatten zoeken. Wat is herfst zonder een schaal vol kastanjes, eikeltjes, dennenappels, beukennootjes etc. En als er dan licht door die bomen heen sijpelt, dan is dat ook meteen van dat mooie licht, waar alles een gouden randje van krijgt.

Nu hebben wij jaarlijks familieweekend. Met neefjes, nichtjes, ooms, tantes, de hele rambam. Nu durf ik hier wel te verklappen dat dat niet echt mijn hobby is. Op een of andere manier kan ik nooit echt goed mezelf zijn tussen al die schoonfamilie en dat voelt niet fijn. Maar sinds het een paar jaar geleden werd verplaatst naar een prachtige plek in het bos, en ook nog eens iets opschoof in de tijd, kan ik het een stuk beter hebben.

Eén weekend lang herfstschatten zoeken, wandelen, eekhoorntjes zien en herfstzon najagen en ik ben weer klaar voor een jaar. En dan is er nog de geweldige herfstspeurtocht die een van de tantes voor alle kleintjes organiseert, vol kabouterhuisjes, kriebelbeestjes en natuurweetjes. Zo goed zou ik dat zelf nooit kunnen. Daan en Bente vinden het geweldig en ik geniet zo van die toetjes. Daan die vooruit rent en weer terug naar mij want: ‘Het is zo spannend mam’. Bente die met het puntje van haar tong tussen haar lippen de ‘lopen-met-een-kastanje-op-een lepel-opdracht’ uitvoert. Voor kinderen is een bos, zeker in de herfst, magisch. Als ik door hun ogen kijk, zou ik bijna toch een ‘bosmens’ worden.

  

De best bestede twee euro ooit!

Twee weken geleden had ik zo’n ontzettende topmiddag dat er ik nog vrolijk van wordt. En er al m’n derde blogpost over schrijf. Dat kan twee dingen betekenen. Of m’n leven is normaal gesproken doodsaai. Of het was zo’n middag waarop alles klopte. Ik geloof graag ik het laatste. De ingrediënten waren dan ook niet mis: zon, goede koffie, leuke mensen, blije kindjes, een lieve talentvolle illustrator, mooie spullen en een fotohokje.

Dat laatste deed het hem denk ik. Ik heb nog nooit twee euro beter besteed dan die middag. Het kwam zo. We waren dus bij Tas-ka, op dat marktje. En tegenover Tas-ka stond een bordje: Photobooth 2 euro. Dolf had aan één blik genoeg. Al twee keer eerder lieten wij het maken van een gezinsfoto over aan een foto-automaat, maar dat was voordat we Teun kregen. Dus zonder aarzeling stapten we Achtung Baby binnen, de kinderwinkel waar het bord bij hoorde.

Meteen voelden we ons thuis. Ik begon onbewust meteen foto’s te maken en Bente trok een vintage puzzel uit de kast en begon te puzzzelen. Daarvoor peuterde ze wel even het plakband van de stukjes. De winkelmevrouw leek even niet te weten wat ze als eerste moest doen met zo veel vrijpostigheid. Mij vragen wat ik met die grote camera in haar winkel moest of  de puzzel van Bente redden. Uiteindelijk haalde ze haar schouders maar op over de puzzel en begon een gesprekje met mij.

Ze vertelde enthousiast over de mooie handgemaakte producten van Tintading en was hartstikke lief. We werden niet uit de winkel gezet maar mochten rondkijken en spelen en zoeken tussen de tweedehands kinderkleding die ze verkochten. En toen Teun, die lekker had liggen slapen in de wagen, wakker werd propten we ons met ons vijven in het fotohokje. Het was nogal druk in de winkel, dus iedereen kon mee genieten hoe wij probeerden te zorgen dat de kinderen lang genoeg bleven stilzitten. Teun luisterde niet en wilde maar niet in de lens kijken. Wij moesten zo lachen en kwamen oververhit uit het hokje rollen.

Vier minuten later rolde ook het strookje met vier prachtige familieportretjes uit de automaat. Van die echte analoge hè, niet van die digitale. Ik ben er zo blij mee! Het kuiltje in Daans wang op de eerste foto, die ondeugende blik van Bente op de tweede, mijn eigen poging om leuk te kijken op de derde, en Dolfs poging om Teun ìn de camera te laten kijken op de laatste foto. Ik heb het heel voorzichtig mee naar huis genomen, alsof het iets heel kostbaars was. 1000 maal dank lieve dames van Achtung Baby!

Illustrator Marije Tolman bij Tas-Ka

Wat doe je als je hoort dat één van je favoriete illustratoren kinderboeken signeert in een winkel waar je nog altijd eens naartoe wilde? Juist, dan mobiliseer je desnoods het hele gezin voor een uitje. Dan maakt het niet uit dat je flesjes, luiers, water, voeding, snackjes, en weet ik wat moet inpakken en zelfs die onmogelijke kinderwagen moet inklappen. Ok, ik geef toe, dat deed manlief. Je gaat. En je bent hartstikke blij dat  in dezelfde straat een gezellig marktje aan de gang is inclusief kindervertier.

Ik had namelijk op Instagram gezien dat Marije Tolman haar boeken signeerde bij Tas-ka in Den Haag. En daar gingen we dus naartoe. Tas-ka ken je misschien wel van de mooie stoffen, maar zij hebben ook een hele mooie winkel met woonaccessoires in Den Haag. Sinds kort uitgebreid met een apart gedeelte voor kinderen. Nou ja, met spullen voor kinderen. Prachtige spullen. Maar ik maakte me toch een beetje zorgen om de grijpgrage vingertjes van mijn stel.

Gelukkig zat daarMarije Tolman aan een tafel vol boeken, met een etui stiften en penselen. Ik vroeg haar of ze twee door mij meegebrachte boeken wilde signeren, terwijl ik nog nadacht welk boek ik erbij ging kopen. Gelukkig wilde ze dat. Daan keek toe. Hij mocht de kleurtjes uitkiezen, en welk dier. Terwijl Marije rustig tekende –en op zijn verzoek- nog snel een olifant in een neushoorn veranderde kletsten ze gezellig samen. Over school, welke kleur de poten van een flamingo hebben en nog veel meer.

En ik stond ernaast te glimmen. Omdat ik daar stond, mijn lieve stelletje bij me in die mooie winkel, te kijken hoe iemand van wiens werk ik zo hou iets moois voor ons maakte. Maar vooral om Daan, die zich duidelijk helemaal op zijn gemak voelde bij Marije en precies deed waar hij zo goed in is, observeren, alle details in zich opnemend, en ondertussen lekker enthousiast kletsen met dat lieve kuiltje in z’n ene wang.

Thuis vroeg ik Daan: weet je wat die mevrouw van vanmiddag voor haar werk doet? ‘Nee’, zei hij. Z’n ogen werden groot toen ik vertelde dat het haar werk is om tekeningen bij verhalen te maken. ‘Echt?’ ‘Ja echt schat’. En toen zei hij: Maar ins ons nieuwe boek staat alleen op de eerste bladzijde iets. Even snapte ik het niet. ‘Ja, echt, ze heeft alleen iets op de eerste bladzijde getekend, dus verder is het leeg.’  Was het even een verrassing toen ik hem door het hele boek liet bladeren!

Over de boeken volgt later nog een blogpost. En lieve Marije, heel erg bedankt voor de mooie tekeningen en de tijd die je nam voor een gesprekje met Daan. We hebben een heerlijke middag gehad!

Piep wil oversteken - Fleur van der Weel (gastblog)

Ik hou van boeken. Mijn kinderen ook. Zo veel, dat ze er toen ze jonger waren,  graag een hapje van namen. Er mooie bladzijden uit scheurden. Een kusje op gaven. Soms gingen ze er zelfs van kwijlen. Letterlijk. Op dat boek.

Gelukkig bestaan er van die handige kartonboekjes, die kunnen wel wat hebben. Al is het nog een hele zoektocht om leuke, mooi geïllustreerde kartonboekjes te vinden. Misschien vinden boekenmakers dat die plakkerige kinderhandjes die mooie illustraties niet waard zijn. Daar zit misschien wat in, maar ik geloof toch echt dat je de liefde voor boeken beter kan overbrengen met een mooi boek. Al is het maar omdat mama er dan een stuk enthousiaster over is.

Maar ze bestaan wel hoor, mooie kartonboekjes. ‘Piep wil oversteken’ door Fleur van der Weel bijvoorbeeld. Lees verder op het blog van Kleine Sam.

Flagship Market Den Haag

Hoe veel leuke hippe marktjes zouden er inmiddels zijn in Nederland? Ieder zichzelf respecterend stadje heeft er inmiddels wel een toch? Sorry als ik een klein beetje sarcastisch klink, dat is niet de bedoeling. Want alhoewel het me soms verbaast hoe snel leuke initiatieven soms gekopieerd worden, de keren dat ik een dergelijke markt bezocht waren altijd top!

Vorige week zaterdag raakten wij onverwachts verzeild op de ‘Original Market’ in Delft. En alhoewel misschien niet heel origineel, gezellig was het wel. Er was lekker eten en drinken en bij toeval raakte ik aan de praat met de mensen van Bloomon. Voor wie ze niet kent, dat is een concept waarbij je een abonnement neemt op een bos bloemen. Kijk maar eens op hun site, zowel de boeketten als het hele concept vind ik hartstikke mooi en origineel. We hadden een leuk gesprek, en dat is nou precies waarom ik die marktjes toch de moeite waard vind.

De dag erna was er ‘Flagship Market’ in de Prins Hendrikstraat in Den Haag. Daar wilde ik wel heel graag naar toe, omdat een van mijn favoriete illustratoren kwam signeren bij de winkel van Tas-Ka. In Den Haag hadden we helemaal een topmiddag. We waren de auto nog niet uit of stonden al met ons neus voor een zweefmolen. Hartstikke spannend alleen al om naar te kijken voor een 3 en 4-jarige. Prima momentje dus om baby Teun een flesje te geven en zelf een koffietje te drinken.

Het kostte daarna wel wat moeite om iedereen te overtuigen om nog even verder te lopen, maar we deden het toch en werden niet teleurgesteld. We bezochten twee prachtige kinderwinkels, Tas-Ka en Achtung Baby, waar we allemaal zo van genoten dat ze een eigen blogpost verdienen. Dus stay tuned!

We kochten nog het een en ander en toen we alweer terug naar de auto liepen haalde de net drie-jarige haar papa over voor een rondje in de zweefmolen. Ik had m’n twijfels, zulke jonkies had ik er nog niet in zien gaan. En bovendien wilde Daan toen ook mee, terwijl hij het eigenlijk doodeng vond. Ze gingen natuurlijk toch, Daan bij papa op schoot en Bente helemaal zelf. Ze verdween zo wat in dat stoeltje maar verblikte of verbloosde niet en wilde nog een keer. Met mama. Ja dahag, ik was al misselijk van het kijken. Daan trok enigszins wit weg en hoeft voorlopig niet zo nodig meer, haha.

Snorfestival 2015

Wat doe je als je een nachtelijk Whatsappje krijgt: “ik heb twee kaartjes voor het Snorfestival gewonnen bij Wimke Tolsma, dus mijn beurt om jou mee te nemen”. Dan zeg je: “Jaaaaa, leuk!”.  Nou ja, nachtelijk, het was 23.30 maar ik lag al in bed. Ik heb nog een baby met nachtvoeding enzo he? En hoezo het haar beurt was? Nou, vorig jaar won ik kaartje bij Ellen Vesters, en toen mocht zij mee. Goed geregeld toch?

Voor wie het gemist heeft, het Snorfestival is een combinatie creatieve workshops, lekker eten en drinken en een samenkomst van allerlei bloggers en Instagrammers op een prachtige fotogenieke locatie. Er waren kort door de bocht veel mama’s van in de dertig, soms met man en kinderen. We moesten lachen om aanblik van al die knutselende vrouwen aan tafeltjes, even leek het de handwerkbeurs (of hoe het dat, de CreaDoe) met een Instagram filter erover. Maar goed, daar passen wij zelf heus ook prima tussen en dus hadden we een heerlijke middag.

We aten lekkere groene curry bij de Fair Trade wokfiets, en biofrietjes, en dronken verse smoothies en met ons laatste muntje dongen we af op een versgebakken wafel. En natuurlijk deden wij ook workshops.  We begonnen rustig, bij Marijke Buurlage leverden we onze eerste workshopbon in, waarna zij een foto van ons maakte , wij onze emailadressen opschreven en klaar waren wij. Marijke niet, want die gaat de komende weken van ons en vele andere mooie portretjes maken. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat!

Zo’n workshop waarbij de ander aan de slag ging beviel goed, en dus namen we een kijkje bij Marloes de Vries. Zij maakte ter plekke de prachtigste waterverfportretjes en zo een wilde wij er ook wel. Helaas zat ze al vol. Gelukkig had ik Marloes vantevoren gevraagd om het door haar geïllustreerde prentenboek ‘That 17th Hat’ voor me mee te nemen. Dat wilde ze wel voor me signeren, en er een mooi tekeningetje in maken. Zo lief! Mama en kindjes blij!

Bij de workshoptafel van Geertje Aalders en Flow Magazine werd het toch nog hard werken. Ik knipte als een bezetene bloemen uit gekleurd papier om in drie kwartier een bloementuin pop-up in elkaar te flatsen. Leuk om te doen en het zag er leuk uit.

Maar voor een kletskous als ik was het allerleukste natuurlijk om weer eens ongestoord, zonder ‘mama? Mama! MAMA!’ op de achtergrond te kunnen ouwehoeren. Met lieve vriendin Marrit over onze kinderen, mannen, vakanties en de toekomst van onze eigen bedrijfjes. En met allerlei online vrienden en bekenden. Bijzonder hoe ook dat heel vertrouwd kan voelen.

Wat een winter - Rotrout Susanne Berner (gastblog)

‘M’n dochter is dol op plaatjesboeken, maar kan er niks mee’, verzuchtte een vriendin hier onlangs op de bank. ‘Je bent er toch zo doorheen’? ‘Ja schat, daar is de gele ballon/taart/kabouter, en daar, en daar, heel goed meis….en door naar het volgende boek’. Ik lachte, want ik herkende het wel een beetje. Zelf had ik ooit ook niet zo veel met al die kijk- en zoekboeken en andere prentenboeken zonder tekst. Alleen ‘Sinterklaas’ van Charlotte Dematons, daar moest een Sintliefhebber als ik wel voor vallen. Lees verder op het blog van webwinkel Kleine Sam

English: This is the first paragraph of a guestblog I wrote for webshop Kleine Sam, you can find the whole post here. It is in Dutch.