Flower girl

Ik ben meer een bloemenmeisje dan een plantenmama. Altijd heb ik verse bloemen in huis, van de markt, uit de tuin, via Bloomon of uit de supermarkt, het maakt niet uit, als er maar bloemen staan. Liefst een kleurige wilde bos of losse bloemen in een verzameling vaasjes, flesjes en jampotjes. Zelfs op vakantie pluk ik een bosje bij elkaar. Van bloemen wordt ik vrolijk. Ze zijn kleurig en je hoeft ze niet echt te verzorgen, ze gaan nou eenmaal dood.

Maar zoals we allemaal weten zijn mooie beelden aanstekelijk, en tegenwoordig barst het van de plantjes op mijn favoriete sociale medium Instagram. Onder de hashtag "Urban Jungle" zijn een heleboel mooie interieurfoto's met planten te zien. De absolute instagram favoriet is de Pilea. Het enthousiasme sloeg bij mij niet meteen over, maar ergens bleef er toch iets hangen denk ik, want toen ik bijna een jaar geleden een heel zielig klein plantje voor een euro bij de supermarkt zag besloot ik die toch te adopteren. Ik zag het opeens helemaal voor me, hoe dit plantje zou shinen bovenop mijn vitrinekastje.

En het werd een succes. Deze Slaapkamergeluk is heel gelukkig op m'n kastje en vooral ook erg groot. Toen kreeg ik van m'n mam een 'String-of-heart' want die hadden we vroeger thuis altijd maar die ging dood. Bij Ikea viel ik voor nog een kleine-blaadjes-plant die ook iets met Pilea heet en ook die ging wel weer als een tierelier. De derde kleine-blaadjes-plant is door mijn moeder al twee keer ter nauwernood van de dood gered en staat in verband met luizen maar weer in de tuin. Nog steeds geloofde ik niet echt in mezelf als plantenmama. Maar toen kreeg ik van mijn social-media-loze vriendinnetje een Pilea-stekje. Hoor ik er toch nog helemaal bij...

     

Vintage Italië

Onze 'grote vakantie' zit er al weer op. Da's eigenlijk wel een nadeel van 'buiten het seizoen' op vakantie gaan. Maar we deden het toch, één keertje nog voor de oudste leerplichtig werd. Om de grote massa en de hoge prijzen te vermijden gingen wij in mei al drie weken naar Italië.

Italië is echt mijn favoriete vakantieland, ik hou van het eten, de ijsjes, de taal, de mooie oude plaatsjes, alles eigenlijk. We deden iets wat we niet zo vaak doen, we gingen namelijk voor de tweede keer naar dezelfde plek aan de Toscaanse kust. Twee jaar geleden hadden we daar een top-vakantie, dus er was geen enkele reden om daar niet nog een keer naartoe te gaan. Maar ik ben niet zo goed in twee-keer-hetzelfde. Dus plakten we er ook nog een weekje Montepulciano aan vast, waar ik mooie Instagram-foto's van had gezien, vol mooie oude straatjes, met de was uit de ramen, bakken geraniums en scootertjes op de stoep.

En inderdaad was het er prachtig en heerlijk en lekker en nog zo veel meer. Alleen niet zo warm helaas. Gek genoeg had ik er al snel genoeg van om al die mooie oude straatjes en kerkjes op de foto te zetten. En dat terwijl ik van plan was veel te fotograferen, want vlak voor de vakantie ruilde ik mijn Canon DSLR in voor een Fuji XT-10 systeemcamera die ik graag wilde uitproberen. Even dacht ik dat twee-keer-hetzelfde inderdaad niet zo'n goed idee was.

Totdat ik me realiseerde dat ik opeens een ánder Italië zag. Ik noem het maar Vintage Italië, en dan bedoel ik niet renaissance maar het Italie van de jaren 50 en 60. Misschien beeldde ik het me maar in, maar ik dacht daar toch echt een glimp van op te vangen. Ik zag het in hotels met kuuroorden bij de warmwaterbronnen in de buurt van Montepulciano, met hun naam in vintage neon letters op het dak. In het cafeetje bij de pont van Castiglione del Lago Trassimeno, het wegrestaurantje waar we lunchten, de rommelmarkt in Lucca, de hotels langs het strand van Castagneto, ja zelfs in het museumcafé van het Aquarium in Livorno. Allemaal hadden ze een fijne retro vibe. Pastel met geel en -af en toe- een strak blauwe lucht, genoeg inspiratie om heel veel te fotograferen. Met liefde ga ik nog heel wat keren naar Toscane, voor de ijsjes, en om steeds een ander Italië te zien.