Gedeelde kinderkamer

Ik ben dol op ons huisje en ik hou van fotograferen. Toch delen Daan en Bente al bijna een jaar een kamer zonder dat ik er ook maar één blogpost aan wijdde. En dat is niet omdat we er geen leuk kamertje van maakten. We? Ja, meneer en mevrouw wilden graag een roze muur. Nu hou ik niet van roze, en het overschilderen van de zwarte krijtwand naar roze vond ik ook niet zo'n goed plan. Daar moeten namelijk 100 lagen ofzo op. Maar goed, we kwamen tot een compromis dat we ook echt met z'n drieën uitvoeren. Ja, ik vind dat een drie- en vier-jarige best zelf hun kamer kunnen schilderen. En het is tof geworden, echt. Kijk maar. Dus wat is het probleem dan? Nou, ik haat opruimen. En die zelfstandige drie- en vierjarige ook. Ze lijken best op mij eigenlijk. Wel klussen en verven enzo, maar opruimen, neh. En om nou een berg boekjes, was, verkleedkleren en speelgoed te fotograferen en daar over te bloggen?

Gelukkig is er één uitzondering op mijn opruimweerzin (niet die van de kleuters), namelijk als de belastingaangifte gedaan moet worden. Dan hou ik opeens heel erg van opruimen. Daar heeft u nu deze blogpost aan te danken. Helaas moet de belastingdienst nog even op z'n aangifte wachten.

Roadtrip to Vlieland

Het is zes uur 's ochtends, begin maart. Buiten is het pikdonker, en het sneeuwt. Ik zit in de auto, alleen. De speciaal gemaakte playlist staat aan. Ik ben een beetje zenuwachtig voor de reis, zo vaak heb ik nog geen auto gereden. Een uur later -en een stuk relaxer- rij ik op de afsluitdijk als ik het licht zie worden. Zo mooi! Ik ben best een beetje trots op mezelf dat ik dit doe. Ik ben onderweg naar Vlieland voor een weekendje fotocursus. Dat had ik wel verdiend vond ik zelf, ik doe zelden iets zonder de kinderen, helemaal voor mezelf.

En dat is dus heerlijk. Maar zo heftig ook. Zo veel indrukken. De nieuwe dingen die ik leer. Het mooie eiland waar ik nooit eerder was. Heel veel kijken. Een heleboel nieuwe mensen om te leren kennen. Bijpraten met een goede vriendin. Constant grote mensen gesprekken voeren, over fotografie, opvoeden, vakanties. Het zet me aan het denken over hoe ik dingen doe, over wie ik ben. Ik voel me op een prettige manier een beetje lonely.

Eigenlijk weet ik ook niet goed wat ik zal fotograferen. Ik hou van het strand. Maar het strand in de regen, zonder m'n lieve kindjes om te fotograferen is best een beetje saai. Ik val terug op wat ik vaker doe. Let op reflecties, lijnen, compositie en kleur. En zo ontstaat er toch iets, onbewust. Het verhaal van mijn 'roadtrip' naar Vlieland, verbeeld in deze collage. Ik ben ontzettend blij met het resultaat, met alles wat ik geleerd heb -ook over mezelf- en de leuke mensen die ik heb leren kennen. Bedankt Maud!

P.S: Marrit maakte een paar actiefoto's van me

Teun werd 1!

Onze lieve Teun Joppe werd vorige week al weer één jaar. Geboren op z'n papa's verjaardag vierden we dubbel feest. Het feestvarkentje zelf was een beetje ziekjes en een lachje wilde er maar niet af. Bij ons wel, want het was een topdag met onverwacht mooi weer, lieve vrienden, ondeugend en hilarisch gedrag van de oudsten en een verlenging tot na het diner van diepvriespizza en soep-uit-blik. Ach, er zat al fruit op de taart, niet waar?

Teun kreeg een paar jaloersmakende cadeau's waar ikzelf voorlopig nog het meest van geniet. Zo had ik al jaren een oogje op het boek 'Ik wil mijn hoed terug' van Jon Klassen en hetzelfde gold voor de 'Hidden Hare' print van Anja Mulder. Dat leken me nou twee fantastische cadeau's voor de kleine man niet waar? Van vrienden kreeg hij o.a. 'Het bijzondere beestjesboek van Yuval Zommer, dat geweldig leuk is. En want vind je van dit toffe duikbootje? Ik had het nog nooit eerder gezien, mar het is van Planboys en helemaal duurzaam en ecologisch verantwoord, en ook nog lekker fotogeniek. O, en Teun ging er meteen mee spelen! Manlief kreeg een mooie stoel en ik een fantastische bos bloemen, dus we hadden niks te klagen.

Maar het allerfijnste is toch wel dat dit lieve kleine vrolijke mannetje al weer een jaar bij ons is. Hij wint iedereen voor zich en we zijn allemaal dol op hem. Ik bof toch maar!

Pop-up Under the ocean

Pop-up boeken. Lange tijd dacht ik dat dat altijd lelijke, door slimme marketeers gemaakte boeken over bekende tv-karakters waren. Qua verhaal en tekeningen totaal oninteressant, maar door het pop-up effect en de bekende figuren enorm aantrekkelijk voor kinderen. Tot ik op het grote wijde web een paar keer een mooi exemplaar voorbij zag komen. Daarna dacht ik een tijdje-ja ja, ik trek soms te snel conclusies- dat vroeger, in mijn jeugd, alle pop-up boeken lelijk waren. Ook dat bleek niet waar, toen mijn lieve schoonmoeder eens een stapeltje oude maar prachtige pop-up boeken tevoorschijn toverde.  

Ik had dus ongelijk. Toch ging ik daardoor niet meteen over tot het aanschaffen van een stapel van die pracht-exemplaren. Want ten eerste zijn pop-up boeken zijn duur, en ten tweede zijn ze totaal onveilig in kinderhanden. Dus zelfs toen ik een hele mooie zag liggen bij Tas-Ka op de Flagship Market in Den Haag hield ik me in. Maar zoals dat gaat met hele mooie dingen, die vergeet je niet zo maar. Under the ocean, van Anouck Boisrobert en Louis Rigaud bleef in mijn hoofd zitten. Ondertussen broedde ik op een excuus om hem toch te kopen. Ik wist er geen. Tot mijn schoonmoeder jarig was. Dit keer had ik heel snel een cadeautje. En nee, het hoefde niet ingepakt. Want dan kon ik er niet eerst foto's van maken. 

BewarenBewaren