Flower girl

Ik ben meer een bloemenmeisje dan een plantenmama. Altijd heb ik verse bloemen in huis, van de markt, uit de tuin, via Bloomon of uit de supermarkt, het maakt niet uit, als er maar bloemen staan. Liefst een kleurige wilde bos of losse bloemen in een verzameling vaasjes, flesjes en jampotjes. Zelfs op vakantie pluk ik een bosje bij elkaar. Van bloemen wordt ik vrolijk. Ze zijn kleurig en je hoeft ze niet echt te verzorgen, ze gaan nou eenmaal dood.

Maar zoals we allemaal weten zijn mooie beelden aanstekelijk, en tegenwoordig barst het van de plantjes op mijn favoriete sociale medium Instagram. Onder de hashtag "Urban Jungle" zijn een heleboel mooie interieurfoto's met planten te zien. De absolute instagram favoriet is de Pilea. Het enthousiasme sloeg bij mij niet meteen over, maar ergens bleef er toch iets hangen denk ik, want toen ik bijna een jaar geleden een heel zielig klein plantje voor een euro bij de supermarkt zag besloot ik die toch te adopteren. Ik zag het opeens helemaal voor me, hoe dit plantje zou shinen bovenop mijn vitrinekastje.

En het werd een succes. Deze Slaapkamergeluk is heel gelukkig op m'n kastje en vooral ook erg groot. Toen kreeg ik van m'n mam een 'String-of-heart' want die hadden we vroeger thuis altijd maar die ging dood. Bij Ikea viel ik voor nog een kleine-blaadjes-plant die ook iets met Pilea heet en ook die ging wel weer als een tierelier. De derde kleine-blaadjes-plant is door mijn moeder al twee keer ter nauwernood van de dood gered en staat in verband met luizen maar weer in de tuin. Nog steeds geloofde ik niet echt in mezelf als plantenmama. Maar toen kreeg ik van mijn social-media-loze vriendinnetje een Pilea-stekje. Hoor ik er toch nog helemaal bij...

     

Vintage Italië

Onze 'grote vakantie' zit er al weer op. Da's eigenlijk wel een nadeel van 'buiten het seizoen' op vakantie gaan. Maar we deden het toch, één keertje nog voor de oudste leerplichtig werd. Om de grote massa en de hoge prijzen te vermijden gingen wij in mei al drie weken naar Italië.

Italië is echt mijn favoriete vakantieland, ik hou van het eten, de ijsjes, de taal, de mooie oude plaatsjes, alles eigenlijk. We deden iets wat we niet zo vaak doen, we gingen namelijk voor de tweede keer naar dezelfde plek aan de Toscaanse kust. Twee jaar geleden hadden we daar een top-vakantie, dus er was geen enkele reden om daar niet nog een keer naartoe te gaan. Maar ik ben niet zo goed in twee-keer-hetzelfde. Dus plakten we er ook nog een weekje Montepulciano aan vast, waar ik mooie Instagram-foto's van had gezien, vol mooie oude straatjes, met de was uit de ramen, bakken geraniums en scootertjes op de stoep.

En inderdaad was het er prachtig en heerlijk en lekker en nog zo veel meer. Alleen niet zo warm helaas. Gek genoeg had ik er al snel genoeg van om al die mooie oude straatjes en kerkjes op de foto te zetten. En dat terwijl ik van plan was veel te fotograferen, want vlak voor de vakantie ruilde ik mijn Canon DSLR in voor een Fuji XT-10 systeemcamera die ik graag wilde uitproberen. Even dacht ik dat twee-keer-hetzelfde inderdaad niet zo'n goed idee was.

Totdat ik me realiseerde dat ik opeens een ánder Italië zag. Ik noem het maar Vintage Italië, en dan bedoel ik niet renaissance maar het Italie van de jaren 50 en 60. Misschien beeldde ik het me maar in, maar ik dacht daar toch echt een glimp van op te vangen. Ik zag het in hotels met kuuroorden bij de warmwaterbronnen in de buurt van Montepulciano, met hun naam in vintage neon letters op het dak. In het cafeetje bij de pont van Castiglione del Lago Trassimeno, het wegrestaurantje waar we lunchten, de rommelmarkt in Lucca, de hotels langs het strand van Castagneto, ja zelfs in het museumcafé van het Aquarium in Livorno. Allemaal hadden ze een fijne retro vibe. Pastel met geel en -af en toe- een strak blauwe lucht, genoeg inspiratie om heel veel te fotograferen. Met liefde ga ik nog heel wat keren naar Toscane, voor de ijsjes, en om steeds een ander Italië te zien.

Gedeelde kinderkamer

Ik ben dol op ons huisje en ik hou van fotograferen. Toch delen Daan en Bente al bijna een jaar een kamer zonder dat ik er ook maar één blogpost aan wijdde. En dat is niet omdat we er geen leuk kamertje van maakten. We? Ja, meneer en mevrouw wilden graag een roze muur. Nu hou ik niet van roze, en het overschilderen van de zwarte krijtwand naar roze vond ik ook niet zo'n goed plan. Daar moeten namelijk 100 lagen ofzo op. Maar goed, we kwamen tot een compromis dat we ook echt met z'n drieën uitvoeren. Ja, ik vind dat een drie- en vier-jarige best zelf hun kamer kunnen schilderen. En het is tof geworden, echt. Kijk maar. Dus wat is het probleem dan? Nou, ik haat opruimen. En die zelfstandige drie- en vierjarige ook. Ze lijken best op mij eigenlijk. Wel klussen en verven enzo, maar opruimen, neh. En om nou een berg boekjes, was, verkleedkleren en speelgoed te fotograferen en daar over te bloggen?

Gelukkig is er één uitzondering op mijn opruimweerzin (niet die van de kleuters), namelijk als de belastingaangifte gedaan moet worden. Dan hou ik opeens heel erg van opruimen. Daar heeft u nu deze blogpost aan te danken. Helaas moet de belastingdienst nog even op z'n aangifte wachten.

Roadtrip to Vlieland

Het is zes uur 's ochtends, begin maart. Buiten is het pikdonker, en het sneeuwt. Ik zit in de auto, alleen. De speciaal gemaakte playlist staat aan. Ik ben een beetje zenuwachtig voor de reis, zo vaak heb ik nog geen auto gereden. Een uur later -en een stuk relaxer- rij ik op de afsluitdijk als ik het licht zie worden. Zo mooi! Ik ben best een beetje trots op mezelf dat ik dit doe. Ik ben onderweg naar Vlieland voor een weekendje fotocursus. Dat had ik wel verdiend vond ik zelf, ik doe zelden iets zonder de kinderen, helemaal voor mezelf.

En dat is dus heerlijk. Maar zo heftig ook. Zo veel indrukken. De nieuwe dingen die ik leer. Het mooie eiland waar ik nooit eerder was. Heel veel kijken. Een heleboel nieuwe mensen om te leren kennen. Bijpraten met een goede vriendin. Constant grote mensen gesprekken voeren, over fotografie, opvoeden, vakanties. Het zet me aan het denken over hoe ik dingen doe, over wie ik ben. Ik voel me op een prettige manier een beetje lonely.

Eigenlijk weet ik ook niet goed wat ik zal fotograferen. Ik hou van het strand. Maar het strand in de regen, zonder m'n lieve kindjes om te fotograferen is best een beetje saai. Ik val terug op wat ik vaker doe. Let op reflecties, lijnen, compositie en kleur. En zo ontstaat er toch iets, onbewust. Het verhaal van mijn 'roadtrip' naar Vlieland, verbeeld in deze collage. Ik ben ontzettend blij met het resultaat, met alles wat ik geleerd heb -ook over mezelf- en de leuke mensen die ik heb leren kennen. Bedankt Maud!

P.S: Marrit maakte een paar actiefoto's van me

Teun werd 1!

Onze lieve Teun Joppe werd vorige week al weer één jaar. Geboren op z'n papa's verjaardag vierden we dubbel feest. Het feestvarkentje zelf was een beetje ziekjes en een lachje wilde er maar niet af. Bij ons wel, want het was een topdag met onverwacht mooi weer, lieve vrienden, ondeugend en hilarisch gedrag van de oudsten en een verlenging tot na het diner van diepvriespizza en soep-uit-blik. Ach, er zat al fruit op de taart, niet waar?

Teun kreeg een paar jaloersmakende cadeau's waar ikzelf voorlopig nog het meest van geniet. Zo had ik al jaren een oogje op het boek 'Ik wil mijn hoed terug' van Jon Klassen en hetzelfde gold voor de 'Hidden Hare' print van Anja Mulder. Dat leken me nou twee fantastische cadeau's voor de kleine man niet waar? Van vrienden kreeg hij o.a. 'Het bijzondere beestjesboek van Yuval Zommer, dat geweldig leuk is. En want vind je van dit toffe duikbootje? Ik had het nog nooit eerder gezien, mar het is van Planboys en helemaal duurzaam en ecologisch verantwoord, en ook nog lekker fotogeniek. O, en Teun ging er meteen mee spelen! Manlief kreeg een mooie stoel en ik een fantastische bos bloemen, dus we hadden niks te klagen.

Maar het allerfijnste is toch wel dat dit lieve kleine vrolijke mannetje al weer een jaar bij ons is. Hij wint iedereen voor zich en we zijn allemaal dol op hem. Ik bof toch maar!

Pop-up Under the ocean

Pop-up boeken. Lange tijd dacht ik dat dat altijd lelijke, door slimme marketeers gemaakte boeken over bekende tv-karakters waren. Qua verhaal en tekeningen totaal oninteressant, maar door het pop-up effect en de bekende figuren enorm aantrekkelijk voor kinderen. Tot ik op het grote wijde web een paar keer een mooi exemplaar voorbij zag komen. Daarna dacht ik een tijdje-ja ja, ik trek soms te snel conclusies- dat vroeger, in mijn jeugd, alle pop-up boeken lelijk waren. Ook dat bleek niet waar, toen mijn lieve schoonmoeder eens een stapeltje oude maar prachtige pop-up boeken tevoorschijn toverde.  

Ik had dus ongelijk. Toch ging ik daardoor niet meteen over tot het aanschaffen van een stapel van die pracht-exemplaren. Want ten eerste zijn pop-up boeken zijn duur, en ten tweede zijn ze totaal onveilig in kinderhanden. Dus zelfs toen ik een hele mooie zag liggen bij Tas-Ka op de Flagship Market in Den Haag hield ik me in. Maar zoals dat gaat met hele mooie dingen, die vergeet je niet zo maar. Under the ocean, van Anouck Boisrobert en Louis Rigaud bleef in mijn hoofd zitten. Ondertussen broedde ik op een excuus om hem toch te kopen. Ik wist er geen. Tot mijn schoonmoeder jarig was. Dit keer had ik heel snel een cadeautje. En nee, het hoefde niet ingepakt. Want dan kon ik er niet eerst foto's van maken. 

BewarenBewaren

Winter 2016

Wat een heerlijk winterweer vandaag! En eindelijk weer wat meer licht, heerlijk! Ik moest wel naar buiten, en besloot eens te gaan kijken bij de Botanische Tuin in Delft. Het was er prachtig, ik maakte foto's tot de batterij van m'n camera leeg was. en toen nog meer, met m'n iPhone en analoge Minolta. 

Ik was er de enige, die stilte is ook wel eens lekker. Geen 'mamaaaaa!'.

En een heerlijke onverwachte bonus was een prachtige oude kas vol tropische planten om heerlijk in op te warmen. De foto waar ik het meest blij mee bent maakte ik daar, snel met m'n iPhone, terwijl de lens steeds besloeg.